Προσωπικά είμαι ενάντια στον τρόπο δράσης και στις πρακτικές των παρατάξεων στα Πανεπιστήμια.Πιστεύω πως στον βωμό των μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων καπελώνεται το συμφέρον της παιδείας και ευτελίζονται οι δημοκρατικές διαδικασίες ήδη από το περιβάλλον της σχολής.Το δικαίωμα βέβαια του σχηματισμού τους και της συμμετοχής σε αυτές είναι αναφέρετο και άξιο προστασίας, σε κάθε περίπτωση, στα πλαίσια της Δημοκρατίας.
Τελείωσαν και οι εκλογές στη Νομική, την σχολή μου.Το αποτέλεσμα τελικά αφήνει μια μάλλον θετική εντύπωση.Η Δαπ έχασε περίπου 130 ψήφους και μια έδρα, όλες οι αριστερές παρατάξεις βγήκαν πιο δυνατές και η Πασπ βυθίστηκε και άλλο στην ανυπαρξία και οριακά πήρε στην δεύτερη κατανομή έδρα στο ΔΣ. Η αποχή ήταν έντονη αλλά ζημίωσε τελικά μάλλον την Δαπ, καθώς τα φιντάνια της φαίνεται να επέλεξαν τον καφέ από την κάλπη.Δεν θέλω να πω πολλά, οι περισσότεροι μας έχουμε ξενερώσει με τις διαδικασίες και την χαοτική κατάσταση που επικρατεί στα κοινά της σχολής, τα κακώς κείμενα τα βλέπουμε καθημερινά, την υποκρισία το ίδιο.Δυο παρατηρήσεις θέλω απλά να κάνω.
Αρχικά, κατανοώ πως το σύστημα, το κατεστημένο της Δαπ είναι 30 χρόνια βαθύτατα εδραιωμένο σε κάθε επίπεδο μέσα στην σχολή, καθηγητές και πρυτάνεις, γραμματείς, σημειώσεις, δημόσιες σχέσεις, σεμινάρια.Κατανοώ επίσης την ανάγκη πολλών παιδιών, κυρίως όσων έρχονται από την επαρχία ή άλλες πόλεις να ενταχθούν σε ένα νέο και παντελώς ξένο για αυτούς σύστημα, το πάτημα για κάτι τέτοιο το δίνει η Δαπ με έναν γελοίο και διόλου ανιδιοτελή τρόπο, εκμεταλλεύεται την ανάγκη αυτή.Στην συντηρητική ψυχοσύνθεση του νεοέλληνα είναι στην τελική συνήθης η κιτς εικόνα των χιλιάδων αφισών, απενοχοποιημένη η παρουσία μπράβων μες τα πανεπιστήμια, λογικό να δίνουν δέκα ευρώ για να μπουν στον χώρο του δημόσιου Πανεπιστημίου για να ακούσουν τον Τσαλίκη. Αυτό που προσβάλει στην τελική τον "ιερό" χώρο του πανεπιστημίου είναι η παρουσία των μικροπωλητών και των απόρων, όχι αυτή η μπουζουκοποίηση και οι μπράβοι, από ότι φαίνεται.Ουσιαστικά πέρα από την ρουσφετολογική τακτική των πελατειακών σχέσεων με τους φοιτητές και το εύκολο πάτημα της ανοικτής σχολής που απλόχερα της προσφέρει η αριστερά στα Πανεπιστήμια, δεν έχει κάτι άλλο να κάνει πέρα από το να διοργανώνει χοροεσπερίδες σε σκυλάδικα.Αυτό που με ενοχλεί πάντως περισσότερο και από το ότι υπάρχουν τόσο ηλίθιοι άνθρωποι ακόμα στην Ελλάδα της κρίσης και του μνημονίου που στηρίζουν τη νεολαία του κόμματος που κατά το ήμισυ μας οδήγησε στο γκρεμό είναι η ιδεολογική ασυνέπεια της Δαπ. Μην φωνάζετε ξέρω πως οι περισσότεροί τους δεν έχουν ιδέα περί τίνος πρόκειται και μπήκαν για τις γκόμενες, τα κλαμπ ή τις σημειώσεις.
Οι ενσυνείδητα δαπίτες όμως προσδιορίζονται ως νεοφιλελεύθεροι και υπέρμαχοι του καπιταλιστικού συστήματος του κεφαλαίου και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.Εδώ λοιπόν αδυνατούν να με πείσουν πως με ειλικρίνεια κόπτονται για την προκοπή του Ελληνικού Δημόσιου Πανεπιστημίου, της δημόσιας παιδείας γενικότερα, πέρα τουλάχιστον από τα όρια της δικής τους παρασιτικής ικανοποίησης των προσωπικών σκοπιμοτήτων που κυνηγούν ως παράταξη και άτομα.Ιδεολογικά δυσκολεύομαι να δεχτώ πως , ακραία κάποιες φορές, νεοφιλελεύθεροι επιδιώκουν το καλό του δημόσιου Πανεπιστημίου, όντας καταρχήν ενάντια σε κάτι τέτοιο από την θεωρία κιόλας.Όλοι αυτοί πάντως μεμονωμένα αμφιβάλλω αν θα νοιάζονταν στο ελάχιστο για την ευημερία της σχολής, όχι κάτω από την σκεπή της παράταξης.
Η δεύτερη παρατήρησή μου έχει να κάνει με τις αριστερές παρατάξεις.Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, η διάσπαση είναι το αιώνιο πρόβλημα του χώρου και ειδικά στα πανεπιστήμια οι αριστεροί πνίγονται σε μια κουταλιά νερό.Πολλά παιδιά που ασχολούνται με τις παρατάξεις μου είναι ιδιαίτερα συμπαθή και οι προθέσεις τους μου φαίνονται αγνές και σε σωστή βάση, διαφωνώ όμως με την μεγάλη διάσπαση και την άλλοτε ακραία και άλλοτε αναιμική επιλογή των μέσων πάλης.
Όπως και να έχει και για να μπει ένας επίλογος στο κείμενο, στα μάτια μου καμία ουσιαστική αλλαγή δεν μπορεί να επέλθει από ένα παγιωμένο σύστημα δεκαετιών, μάλλον κάτι θα πρέπει να αναθεωρήσουν όσοι ασχολούνται με τα κοινά των Πανεπιστημίων.Για το αναφέρετο κοινωνικό αγαθό της Δημόσιας δωρεάν Παιδείας πρέπει να παλέψουμε μέχρις εσχάτων και όλοι ενωμένοι.Καλό βράδυ.
Τελείωσαν και οι εκλογές στη Νομική, την σχολή μου.Το αποτέλεσμα τελικά αφήνει μια μάλλον θετική εντύπωση.Η Δαπ έχασε περίπου 130 ψήφους και μια έδρα, όλες οι αριστερές παρατάξεις βγήκαν πιο δυνατές και η Πασπ βυθίστηκε και άλλο στην ανυπαρξία και οριακά πήρε στην δεύτερη κατανομή έδρα στο ΔΣ. Η αποχή ήταν έντονη αλλά ζημίωσε τελικά μάλλον την Δαπ, καθώς τα φιντάνια της φαίνεται να επέλεξαν τον καφέ από την κάλπη.Δεν θέλω να πω πολλά, οι περισσότεροι μας έχουμε ξενερώσει με τις διαδικασίες και την χαοτική κατάσταση που επικρατεί στα κοινά της σχολής, τα κακώς κείμενα τα βλέπουμε καθημερινά, την υποκρισία το ίδιο.Δυο παρατηρήσεις θέλω απλά να κάνω.
Αρχικά, κατανοώ πως το σύστημα, το κατεστημένο της Δαπ είναι 30 χρόνια βαθύτατα εδραιωμένο σε κάθε επίπεδο μέσα στην σχολή, καθηγητές και πρυτάνεις, γραμματείς, σημειώσεις, δημόσιες σχέσεις, σεμινάρια.Κατανοώ επίσης την ανάγκη πολλών παιδιών, κυρίως όσων έρχονται από την επαρχία ή άλλες πόλεις να ενταχθούν σε ένα νέο και παντελώς ξένο για αυτούς σύστημα, το πάτημα για κάτι τέτοιο το δίνει η Δαπ με έναν γελοίο και διόλου ανιδιοτελή τρόπο, εκμεταλλεύεται την ανάγκη αυτή.Στην συντηρητική ψυχοσύνθεση του νεοέλληνα είναι στην τελική συνήθης η κιτς εικόνα των χιλιάδων αφισών, απενοχοποιημένη η παρουσία μπράβων μες τα πανεπιστήμια, λογικό να δίνουν δέκα ευρώ για να μπουν στον χώρο του δημόσιου Πανεπιστημίου για να ακούσουν τον Τσαλίκη. Αυτό που προσβάλει στην τελική τον "ιερό" χώρο του πανεπιστημίου είναι η παρουσία των μικροπωλητών και των απόρων, όχι αυτή η μπουζουκοποίηση και οι μπράβοι, από ότι φαίνεται.Ουσιαστικά πέρα από την ρουσφετολογική τακτική των πελατειακών σχέσεων με τους φοιτητές και το εύκολο πάτημα της ανοικτής σχολής που απλόχερα της προσφέρει η αριστερά στα Πανεπιστήμια, δεν έχει κάτι άλλο να κάνει πέρα από το να διοργανώνει χοροεσπερίδες σε σκυλάδικα.Αυτό που με ενοχλεί πάντως περισσότερο και από το ότι υπάρχουν τόσο ηλίθιοι άνθρωποι ακόμα στην Ελλάδα της κρίσης και του μνημονίου που στηρίζουν τη νεολαία του κόμματος που κατά το ήμισυ μας οδήγησε στο γκρεμό είναι η ιδεολογική ασυνέπεια της Δαπ. Μην φωνάζετε ξέρω πως οι περισσότεροί τους δεν έχουν ιδέα περί τίνος πρόκειται και μπήκαν για τις γκόμενες, τα κλαμπ ή τις σημειώσεις.
Οι ενσυνείδητα δαπίτες όμως προσδιορίζονται ως νεοφιλελεύθεροι και υπέρμαχοι του καπιταλιστικού συστήματος του κεφαλαίου και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.Εδώ λοιπόν αδυνατούν να με πείσουν πως με ειλικρίνεια κόπτονται για την προκοπή του Ελληνικού Δημόσιου Πανεπιστημίου, της δημόσιας παιδείας γενικότερα, πέρα τουλάχιστον από τα όρια της δικής τους παρασιτικής ικανοποίησης των προσωπικών σκοπιμοτήτων που κυνηγούν ως παράταξη και άτομα.Ιδεολογικά δυσκολεύομαι να δεχτώ πως , ακραία κάποιες φορές, νεοφιλελεύθεροι επιδιώκουν το καλό του δημόσιου Πανεπιστημίου, όντας καταρχήν ενάντια σε κάτι τέτοιο από την θεωρία κιόλας.Όλοι αυτοί πάντως μεμονωμένα αμφιβάλλω αν θα νοιάζονταν στο ελάχιστο για την ευημερία της σχολής, όχι κάτω από την σκεπή της παράταξης.
Η δεύτερη παρατήρησή μου έχει να κάνει με τις αριστερές παρατάξεις.Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, η διάσπαση είναι το αιώνιο πρόβλημα του χώρου και ειδικά στα πανεπιστήμια οι αριστεροί πνίγονται σε μια κουταλιά νερό.Πολλά παιδιά που ασχολούνται με τις παρατάξεις μου είναι ιδιαίτερα συμπαθή και οι προθέσεις τους μου φαίνονται αγνές και σε σωστή βάση, διαφωνώ όμως με την μεγάλη διάσπαση και την άλλοτε ακραία και άλλοτε αναιμική επιλογή των μέσων πάλης.
Όπως και να έχει και για να μπει ένας επίλογος στο κείμενο, στα μάτια μου καμία ουσιαστική αλλαγή δεν μπορεί να επέλθει από ένα παγιωμένο σύστημα δεκαετιών, μάλλον κάτι θα πρέπει να αναθεωρήσουν όσοι ασχολούνται με τα κοινά των Πανεπιστημίων.Για το αναφέρετο κοινωνικό αγαθό της Δημόσιας δωρεάν Παιδείας πρέπει να παλέψουμε μέχρις εσχάτων και όλοι ενωμένοι.Καλό βράδυ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου