Πέμπτη 7 Μαρτίου 2013

Ψιλά γράμματα


Ο αλυτρωτισμός,η μεγάλη Ιδέα(όχι για τον εαυτό μας),η μεγάλη Ελλάδα.Έννοιες που σήμερα ακούγονται ολίγον τι παρωχημένες και ουτοπικές.Βασικά πλέον αποτελούν προνόμιο των ντοπαρισμένων ακροδεξιών για την τόνωση του χιλιοταλαιπορημένου εθνικού φρονήματος.
Ενός εθνικού φρονήματος γενικά βασισμένου με μια ιδέα λίγο διαφορετική από τη πραγματική κατάσταση,που παγιώθηκε κυρίως μεταπολιτευτικά στη συνείδηση του κόσμου.Καταλάβατε πιστεύω ότι σήμερα θα έχουμε μια μικρή ιστορική αναδρομή,στα χρόνια που,κατά τη δική μου άποψη,η Ελλάδα ήταν αποτελεσματικότερη από ποτέ.
Στην σημερινή Ελλάδα, του Σουλε'ι'μάν και των Ιμίων,μια Ελλάδα αντιφάσεων και ασυνεπειών,δεν ξέρω πως θα ακουστεί αυτή η ιστορία.
Πρώτα ας δούμε την ιστορική πηγή,να βγάλει και ο καθένας ελεύθερα τα συμπεράσματά του.Μη βαριέστε δεν είναι μεγάλο το κείμενο.







"Αθήνα, 12 Ιανουαρίου 1934

Κύριε Πρόεδρε,

Για περίπου επτά αιώνες ολόκληρη η Μέση Ανατολή και
μεγάλο τμήμα της Κεντρικής Ευρώπης αποτέλεσαν θέατρο
αιματηρών πολέμων. Κύρια αιτία γι αυτούς ήταν η Οθωμανική
Αυτοκρατορία και το απολυταρχικό καθεστώς των Σουλτάνων.

Η υποδούλωση χριστιανικών λαών, οι θρησκευτικοί πόλεμοι του
Σταυρού εναντίον της Ημισελήνου που μοιραία επακολούθησαν
και οι διαδοχικές εξεγέρσεις όλων αυτών των λαών που προσέβλεπαν
στην απελευθέρωσή τους δημιουργούσαν μια κατάσταση πραγμάτων
που θα παρέμενε μόνιμη πηγή κινδύνων όσο η Οθωμανική
Αυτοκρατορία διατηρούσε τα ‘ίχνη που της είχαν αφήσει οι Σουλτάνοι.

Η εγκαθίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας το 1922, όταν το
εθνικό κίνημα του Μουσταφά Κεμάλ Πασά θριάμβευσε επί των
αντιπάλων του, έθεσε οριστικά τέλος σ’ αυτή την κατάσταση
αστάθειας και μισαλλοδοξίας.

Πράγματι, σπάνια στη ζωή ενός έθνους πραγματοποιήθηκε σε
τόσο λίγο χρόνο μια αλλαγή τόσο ριζική.

Μια παρακμάζουσα αυτοκρατορία που ζούσε υπό θεοκρατικό καθεστώς
στο οποίο οι έννοιες του δικαίου και της θρησκείας συγχέονταν
μετατράπηκε σ`ένα εθνικό και σύγχρονο κράτος, γεμάτο
ενέργεια και ζωή.

Με την ώθηση του μεγάλου μεταρρυθμιστή Μουσταφά Κεμάλ
το απολυταρχικό καθεστώς των Σουλτάνων καταλύθηκε και
το κράτος κατέστη αληθινά κοσμικό. Το έθνος ολόκληρο στράφηκε
προς την πρόοδο, με την θεμιτή φιλοδοξία να ενταχθεί στην
πρωτοπορία των πολιτισμένων λαών.

Όμως το κίνημα για την εδραίωση της ειρήνης προχώρησε
από κοινού με όλες εκείνες τις εσωτερικές μεταρρυθμίσεις που
προσέδωσαν στο νέο κυρίως εθνικό κράτος της Τουρκίας τη
σημερινή του μορφή.  Πράγματι η Τουρκία δεν δίστασε να
αποδεχθεί ειλικρινά την απώλεια επαρχιών όπου κατοικούσαν
άλλες εθνότητες και, ικανοποιημένη πραγματικά με τα εθνικά
και πολιτικά της σύνορα όπως καθορίστηκαν από τις Συνθήκες,
έγινε αληθινός στυλοβάτης της ειρήνης στην Εγγύς Ανατολή.

Είμαστε εμείς οι Έλληνες που αιματηροί αγώνες αιώνων μας
είχαν φέρει σε κατάσταση διαρκούς ανταγωνισμού με την Τουρκία
οι πρώτοι που είχαμε την ευκαιρία να αισθανθούμε τις συνέπειες
αυτής της βαθιάς αλλαγής στη χώρα αυτή, διάδοχο της παλιάς
Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Από την επόμενη μέρα της Μικρασιατικής καταστροφής,
διαβλέποντας την δυνατότητα συνεννόησης με την αναγεννημένη
Τουρκία, που προέκυψε από τον πόλεμο ως εθνικό κράτος,
της απλώσαμε το χέρι και το δέχτηκε με ειλικρίνεια.

Από αυτήν την προσέγγιση, που μπορεί να χρησιμεύσει ως
παράδειγμα για τη δυνατότητα συνεννόησης ακόμη και μεταξύ λαών
που τους χώρισαν οι πιο σοβαρές διαφορές, όταν αυτοί διαποτιστούν
με την ειλικρινή επιθυμία για ειρήνη, προέκυψαν  μόνο καλά,
τόσο για τις δύο ενδιαφερόμενες χώρες όσο και για τη διατήρηση
της ειρήνης στην Εγγύς Ανατολή.

Ο άνθρωπος στον οποίο οφείλεται αυτή η πολύτιμη συμβολή στην
ειρήνη δεν είναι άλλος από τον Πρόεδρο της Τουρκικής Δημοκρατίας
Μουσταφά Κεμάλ Πασά.

Έχω λοιπόν την τιμή ως αρχηγός της Ελληνικής Κυβέρνησης το 1930,
όταν η υπογραφή του Ελληνοτουρκικού συμφώνου σηματοδότησε μια
νέα εποχή στην πορεία της Εγγύς Ανατολής προς την ειρήνη,
να υποβάλλω την υποψηφιότητα του Μουσταφά Κεμάλ Πασά για
την διακεκριμένη τιμή του βραβείου Νόμπελ για την Ειρήνη.

Με βαθύτατη εκτίμηση

Ε.Κ.Βενιζέλος"

Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος,ναι ναι ο εκφραστής της Μεγάλης Ιδέας και του αλυτρωτισμού,που εντέχνως χρησιμοποίησε από το 1910 για να τονώσει την εθνική συνείδηση των Ελλήνων και έπειτα διαμόρφωσε την πολιτική σκηνή της Ελλάδας για περίπου 30 χρόνια,ΠΡΟΤΕΙΝΕ ΓΙΑ ΝΟΜΠΕΛ ΕΙΡΗΝΗΣ τον ορκισμένο Τούρκο εχθρό του που αιματοκύλησε τον ελληνισμό της Μικράς Ασίας, κινύγησε τους πληθυσμούς της Πόλης και των νησιών γύρω και προκάλεσε ίσως τη πιο σοκαριστική τραγωδία στην σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας ΣΕ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΠΟ 10 ΧΡΟΝΙΑ
ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ.



Σταματήστε δεν με έπιασε το πατριωτικό μου.Δεν θα κρίνω εγώ την κίνηση αυτή του Βενιζέλου,ο κώλος του είχε στριμωχθεί για τα καλά τότε,έπρεπε να φτιάξει τις σχέσεις του με τους γείτονες για να μπορέσει να προχωρήσει στις ραγδαίες οικονομικές του μεταρρυθμίσεις της τελευταίας τριετίας διακυβέρνησής του (κλήριγκ,ενισχυμένος κρατικός παρεμβατισμός,ριζική αναδιάρθρωση
τραπεζικού συστήματος) απερίσπαστος και χωρίς να χει τη τρομάρα του Τούρκου δίπλα του,και ο Κεμάλ το ίδιο επεδίωκε άλλωστε τότε.
Δεν μειώνει όμως την ασυνέπειά του ιδεολογικά η όποια σκοπιμότητα.Και για αυτό ακριβώς γράφω την ιστορία αυτή.Πως ο Βενιζέλος εκμεταλλεύτηκε την εθνική συνείδηση του Έλληνα,και όταν δεν του ήταν πια χρήσιμη την παραμέρισε,αβίαστα.
Πόσο εύκολα ένας ,σοβαρός κατά γενική ομολογία,πολιτικός με τόσο μεγάλη την περίοδο εκείνη,παγκόσμια προβολή,στον βωμό της επίτευξης των συμφερόντων παρέκκλινε ολοκληρωτικά από μια ιδεολογία που σε μεγάλο βαθμό τον ανέδειξε και τον εδραίωσε..
Και το πιο εντυπωσιακό,πόσο εύκολα την περίοδο εκείνη,ο λαός που είχε βγει από έναν πόλεμο με τρομερές απώλειες,εδαφικές και ανθρώπινες,και με ένα φαινομενικά βαθύ ριζωμένο μίσος για τον Τούρκο,τώρα υπάκουσε στην ανάγκη για ειρηνική συμβίωση με τον "γείτονα" στον βωμό του εθνικού συμφέροντος και της αποκατάστασης.

Αποπροσανατολισμός,ετυμολογικά να χάνεις την συναίσθηση για το που είναι η Ανατολή-ταιριάζει παρ'αύτα ο όρος εδώ-,αναγκαίο κακό,δεν ξέρω.
Ο λόγος που γράφω είναι για να δείξω με τον τρόπο μου πως οι λαοί,ό,τι και να τους χωρίζει,όσες κοινές δυσάρεστες μνήμες και να έχουν κατ'αρχήν δεν έχουν κάτι να χωρίσουν,κάτι που να εμποδίζει την ειρήνη μεταξύ τους.Η πολιτική βούληση και κυρίως η οικονομική πρωτοβουλία χειραγωγεί
και κατά το δοκούν εκμεταλλεύεται το "μίσος" και τα εθνικά αισθήματα των λαών,για να μη πω τα προκαλεί και με πείτε και γραφικό.Έγραψα και χθες,εξάλλου, για το πως πραγματώνεται αυτό στην Ελλάδα,80 χρόνια μετά των Βενιζέλο.

Για να κλείσουμε,το κομματάκι αυτό της ιστορίας προκαλεί στον καθένα διαφορετικά συναισθήματα.Προσωπικά,μου υπενθυμίζει πως ανέκαθεν(δεν είναι τωρινό
φαινόμενο) στην ελληνική πολιτική σκηνή κυριαρχούσε ο χαμαιλεοντισμός και η ασυνέπεια,ιδεολογικά,πρακτικά,παντού.Ασυνέπεια "λόγων τε και έργων".
Με τον λαό έρμαιο του προπαγανδιζόμενου μίσους και αγανάκτησης και τους πολιτικούς,όσο σπουδαίους και να τους έκρινε η ιστορία,να μην είναι ποτέ ξεκάθαροι απέναντι στον λαό,που χρησιμοποιούσαν δίχως τύψεις.Στροφές 180 μοιρών λοιπόν και ένας λαός σε σύγχυση στο πλαίσιο μιας ιδιόρρυθμης διμερούς κόντρας που η ιστορία ακόμη κρίνει.

ΥΓ:Τσικνοπέμπτη σήμερα,η ημέρα που εκφράζει όσο καμία άλλη την νεοελληνική φύση και υπόσταση.Ας αψηφίσουμε την κρίση και ας ξεκινήσει η
επέλαση στις ταβέρνες,γιατί αυτοί είμαστε,τυροκαυτερή και κοντοσούβλι,όχι cupcakes και sushi.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου