Η απόλυτη υποκρισία της επανάστασης των νοικοκυραίων

 Βαρύγδουπος ο τίτλος, ξέρω, και δογματικός, συνοψίζει όμως μια κατάσταση που βασανίζει το κεφάλι μου όλο και περισσότερο τον τελευταίο καιρό.Σε ένα βαθμό μάλιστα είναι και βιωματικός ο προβληματισμός μιας και συμμετείχα σε ουκ ολίγες και έντονες συζητήσεις τον τελευταίο καιρό που κινούνταν στην σφαίρα της θεωρίας και της τελολογίας.Όσοι πιάνουν το πνεύμα μου καταλαβαίνουν πως σχεδόν πάντα σε τέτοιες συζητήσεις είναι νεοφιλελεύθερες,δημοκρατικοφανείς και ευπατρίδιες φωνές ο αντίλογος.Οι συζητήσεις αυτές πάνω κάτω επαναλαμβάνονται κάθε φορά και ακολουθούν παρόμοια πορεία, θα την χαρακτήριζα συλλογιστική αν θεωρούσα και την ουσία της προϊόν συλλογιστικής διαδικασίας και λογικής, συνήθως όμως δυστυχώς είναι επιφανειακή φαμφαρολογία με σκόρπια δεδομένα για τον αποπροσανατολισμό της κουβέντας.

 Αφού λοιπόν προσπεράσουμε το σημείο της ανικανότητας του Τσίπρα που δεν έχει Proficiency και κατ'επέκταση του ΣΥΡΙΖΑ για οτιδήποτε πέραν της καταστροφής, αφού δεν πούμε κουβέντα για τους μπάχαλους και τη Μαρφίν, τον σκοτεινό δάκτυλο του λόμπι της δραχμής, πως κανείς δεν φώναζε το '04 γιατί τότε τρώγαμε με χρυσά κουτάλια και δεν υπήρχαν φτωχοί, την Κύπρο που είναι "άλλο",  το σκληρό μα αναγκαίο μνημόνιο και την ακόλουθη περιήγηση στον μαγικό κόσμο της παπαρολογίας, φτάνουμε επιτέλους στο θέμα μας.Στο θέμα που ακόμα και ο πλέον βολεμένος και ευνοημένος από το σύστημα νεοφιλελές ή οτιδήποτε παρεμφερές θα συμφωνήσει."Τα πράγματα δεν πάνε καλά, κάτι πρέπει να αλλάξει, ο κόσμος πρέπει να ξεσηκωθεί!!"

 Η αναγκαιότητα, λοιπόν, της κοινωνικής εξέγερσης, της λαϊκής επανάστασης στις δομές της κοινωνίας, του πολιτεύματος,της οικονομίας.

 Ωραία ακούγεται δεν λέω.Είπαμε και ο τελευταίος νοικοκυραίος, που κοιτάει πρώτα από όλα τη δουλίτσα του, θα συμφωνήσει εδώ.Στο σημείο δε αυτό της συζήτησης μάλλον ενθουσιάζεται και του βγαίνει μια ανάγκη για εσωτερικό επαναστατικό αναβρασμό(μέχρι εκεί φτάνει μην περιμένετε τίποτα παραπάνω).Θα ήμουν ψεύτης αν έλεγα πως δεν συμφωνώ με την αναγκαιότητα αυτή.Λιγοστούς θα βρείτε, εξάλλου στην θεωρία να μην τάσσονται υπέρ της κοινωνικής αφύπνισης, του ξεσηκωμού ενάντια στο σύστημα αυτό που "δεν βγαίνει".Όλοι συμφωνούν πως κάτι δεν πάει καλά και πρέπει σαν λαός να το αλλάξουμε.Είπαμε όμως στην θεωρία, γιατί όταν τα πράγματα περνάνε στην ουσία τους και η συζήτηση σε πιο ειδικά ζητήματα φαίνεται το μέγεθος της υποκρισίας.

 Μετά λοιπόν το πρώτο κάλεσμα για πανστρατιά του λαού η συζήτηση βαδίζει με μαθηματική ακρίβεια στο πως θα γίνει η εξέγερση."Να γίνει έτσι με τρόπο που να μην παρεμποδίζει την ομαλή εξέλιξη της κοινωνικής ζωής".Ασυνέπεια και υποκρισία ευρέθη.Δηλαδή να μπορεί και ο άλλος να πάει χωρίς πρόβλημα στη δουλειά του, ή για ψώνια στο Attica,να λειτουργεί η χώρα να μην παραλύσει για να διεκδικήσει μια ομάδα τα συμφέροντά της."Οι Γερμανοί απεργούν Κυριακή απόγευμα συνήθως", σε κάποιο κορακοβούνι ίσως, έρχομαι να συμπληρώσω.
Η "εξέγερση" αυτή που στηρίζουν είναι όχι ειρηνική αλλά παθητική και αδρανής, εξάλλου "καταδικάζουμε την βία από όπου και αν προέρχεται", εκτός αν είναι κρατική, τότε διαδηλώνουμε ειρηνικά και παθητικά."Με σκληρή δουλειά και θυσίες θα πάει μπροστά ο τόπος."
 Συμφωνώ με αυτό που οι περισσότεροί τους ακούσια στηρίζουν, χωρίς να το συνειδητοποιούν.Η κοινωνική εξέγερση είναι πρώτα  απ'όλα μια κατάσταση σκέψης, στάσης και γενικότερης φιλοσοφίας που αλλάζει.Η ιδιοτέλεια, τα κολλήματα, τα λάθη του παρελθόντος πρέπει να παραμερισθούν, κάποιες φορές μάλιστα με γενναίες αποφάσεις και με σκληρή δουλειά, αυτά εννοούνται(όχι γενναία απόφαση δεν είναι η ανώδυνη για τα μεγάλα συμφέροντα αφαίμαξη των φορολογουμένων και ιδιωτικοποίηση των πάντων).Στην περίπτωση της Ελλάδας να αποταχθεί η σιχαμένη νοοτροπία του νεοέλληνα, κάτι όμως που δεν είναι της παρούσης να αναπτυχθεί.

 Δεν ήρθα εδώ να κάνω κήρυγμα για την μεθοδολογία και την ουσία μιας αναγκαίας και δραστικής αλλαγής πλεύσης του λαού σε ένα κοινωνικοοικονομικό και πολιτικό φάσμα, είμαι πολύ ακατάρτιστος για κάτι τέτοιο.Θέλω απλά να επισημάνω αυτή την υποκρισία που με εξοργίζει.Πράγματι πρέπει όλοι να δουλέψουν και να αποτάξουν την βολεψάκικη νεοελληνική στάση ζωής, πράγματι η αλλαγή θα επέλθει μέσα από μια εσωτερική διαδικασία μετατροπής της νοοτροπίας και της συμπεριφοράς όλων, από πολιτικούς και τραπεζίτες ως τον κάθε ένα από εμάς.

 ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ. Δεν μπορείς να κάνεις κήρυγμα για αλλαγή στάσης σε απολυμένους πατεράδες που τους πνίγουν τα χρέη, άνεργους πτυχιούχους που δεν βλέπουν κανένα φως σε αυτό το τούνελ, ανθρώπους που αντιμετωπίζουν καθημερινά το φάσμα της φτώχειας, της ανέχειας που αυτές οι σάπιες οικονομικές και πολιτικές μέθοδοι και σκοπιμότητες οδήγησαν εδώ.Δεν μπορείς να μιλάς για αναγκαίες θυσίες στα άτομα που θυσίασε ο καπιταλισμός στο βωμό της κερδοσκοπίας του κεφαλαίου και της διάσωσης των τραπεζών.Όταν ο κόσμος εξωθείται σε ακραίες καταστάσεις και στερείται των βασικών, σε ένα κράτος μάλιστα που η γνώμη του, η αξία της ανθρώπινης ζωής και η αξιοπρέπεια του πολίτη είναι τόσο υποβαθμισμένες έννοιες, θα ξεσπάσει, θα φωνάξει, θα διαδηλώσει, θα κάψει.Τα παραδείγματα πολλά, Ισπανία,Πορτογαλία,Ιταλία,ακόμα και εδώ πολλές φορές επιχειρήθηκε κάτι αντίστοιχο με τις ιδιαιτερότητες όμως του ελληνικού ωχαδερφισμού.
 Η έκρηξη λοιπόν εκείνου που βλέπει να παίρνουν το πιάτο με το φαγητό του παιδιού του από μπροστά του, το μέλλον του, ακόμα και την αξιοπρέπειά του, είναι αναμενόμενη και δεν χωρεί στα υποκριτικά όρια της συντηρητικής λογικής των νοικοκυραίων. Η κοινωνική αλλαγή, η κοινωνική εξέγερση που διατυμπανίζεται είναι ένα κράμα αλλαγής στάσης και εκδηλωμένης αγανάκτησης, απαίτησης για αλλαγή.Αυτή η τελευταία μόνο στον δρόμο και με μαζικούς αγώνες επιτυγχάνεται, σε ένα αντιλαϊκό κράτος που καταπατά απροκάλυπτα τα ανθρώπινα δικαιώματα και την αξιοπρέπεια των πολιτών, τους οποίους δεν ακούει.
 Έτσι διεκδικούνται και εξασφαλίζονται τα δικαιώματα του πολίτη, τα εργασιακά κεκτημένα, το μέλλον, συνδυαστικά με αγώνες για εμάς τους ίδιους και τον διπλανό μας, μέσα από την αλληλεγγύη και την αλληλουποστήριξη και με την αλλαγή νοοτροπίας, μια νέα κατάσταση σκέψης.Για να φτιάξεις κάτι καινούριο, εξάλλου, πολλές φορές ίσως είσαι αναγκασμένος να γκρεμίσεις το προηγούμενο, και αυτό δεν είναι πάντα εύκολο, ούτε "αναίμακτο".

ΥΓ: Συγγνώμη αν μακρυγόρησα, το θέμα όμως είναι αχανές και ήθελα να μιλήσω για αυτό.Πάντα ακούω τον αντίλογο.Το δικαίωμα στην άποψη είναι σεβαστό σε κάθε περίπτωση, όχι όμως και η  άποψη καθ'αυτή.