Αντιδημοκράτης

Κείμενο που έλαβα από καλό φίλο του blog και προσωπικό και το αναδημοσιεύω αυτούσιο.Αξίζει τον χρόνο σας:

Γύρω μας ακούμε καθημερινά το τάδε είναι αντισυνταγματικό, το ΣΤΕ θα την αναιρέσει την απόφαση, στην Πορτογαλία έγινε εκείνο και το άλλο και όλα τείνουν να καταλήγουν (όπως το εκλαμβάνω εγώ) στο εξής, το σύνταγμα εξυπηρετεί το λαικό συμφέρον. Από τον λαό για τον λαό έτσι; Μάλλον όχι.

Από την άλλη ακούμε για τα μέσα πάλης, λέει παράνομη και καταχρηστική η απεργία.Ποιος το κρίνει αυτό; Οι ίδιοι που πιο πριν προάσπιζαν τα συμφέροντα μας;

Θα μπορούσα να το τραβήξω ακόμα παραπέρα αλλά θα έπρεπε να μιλήσω για κοινωνικό αυτοματισμό, μια έννοια για την οποία πιστεύω ότι πρέπει να δαπανήσω 5 αράδες παραπάνω.

Το θέμα όμως με το οποίο σκοπεύω να ασχοληθώ είναι η Δημοκρατία.

Άρθρο 1

1. Το πολίτευμα της Ελλάδας είναι Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία.

2. Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία.

3. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα.

Αυτά ορίζει το Σύνταγμά μας όπως τελευταία διαμορφώθηκε το 2008. Δεν σκοπεύω να αναλύσω το Σύνταγμα, δόξα τώ Θεώ έχουμε αρκετούς συνταγματολόγους.

Θέλω να μείνω στη λαϊκή κυριαρχία.

Γύρω μου δεν βλέπω λαϊκή κυριαρχία.Και ναι συγχωρέστε με, δεν με πολυ-αφορά αυτό. Γιατί μέσα από την ψευδαίσθησή της, βλέπω να ορθώνεται το τέρας: το Κράτος.

Δεν είναι τυχαίο πιστεύω που μιλάμε λες και το κράτος είναι κάτι διαφορετικό από εμάς, σε μια υποσυνείδητη πράξη αληθείας προς τους εαυτούς μας.

Όντως έτσι έχει καταντήσει να είναι… μάλλον όχι θα έλεγα!

Από την πρώτη στιγμή που η αστική τάξη αντιλήφθηκε την δύναμη της και αποφάσισε ότι δεν την συμφέρει να πληρώνει 200 δασμούς σε 200 διαφορετικούς φεουδάρχες χρησιμοποίησε την έννοια έθνος. Ωστόσο το έθνος εξακολουθεί να έχει ως κεφαλή του τον μονάρχη. Αργότερα προέκυψε η έννοια του εθνικού κράτους. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Δημιουργήθηκαν συντάγματα, διάφορες μορφές πολιτευμάτων και έτσι προχώρησε η ανθρωπότητα. Στο υπάρχον οικονομικο-πολιτικό σύστημα όλες οι αποφάσεις λαμβάνονται στο όνομα του λαού και αυτόν εξυπηρετούν.Θεωρητικά...

Ο Foucault, αν και όπως τονίζει ο ίδιος δεν ευαγγελίζει ένα διαφορετικό σύστημα διακυβέρνησης, τονίζει την αμφίδρομη(αν και όχι ισόποση) ροή εξουσίας από τον ισχυρό στον ανίσχυρο ή καλύτερα από τον εκμεταλλευτή στον εκμεταλλευόμενο. Αυτό σημαίνει ότι σε όλες τις μορφές σχέσης υπάρχει μια, μπορεί μικρή μπορεί μεγαλύτερη,  αλληλεπίδραση. Συνεπώς είμαστε όλοι μας σε έναν ή άλλο βαθμό υπεύθυνοι για το παρόν οικονομικο-πολιτειακό σύστημα.

Άρα φαίνεται εδώ η αντίφαση που βιώνουμε γύρω μας, από την μια να διαμαρτυρόμαστε για όλα τα κακά της παρούσας κατάστασης και από την άλλη να ελπίζουμε σε λύση με τους ίδιους κανόνες-συνθήκες που μας επιβλήθηκε το κακό σε πρώτη φάση. Μην κοροϊδευόμαστε. Οι τρεις εξουσίες ταυτίζονται όσο πάει και πιο πολύ. Άρα μην έχουμε αυταπάτες τύπου: “ποίος θα μας προφυλάξει από τους φύλακες” . Η απάντηση είναι κανένας. Η σύγχρονη αστική δημοκρατία είναι δομημένη έτσι ώστε να μπορεί σε έναν αρκετά ικανοποιητικό βαθμό να διαχειρίζεται τις αντιφάσεις και τα προβλήματά της.

Όσο εμείς συνεχίζουμε να ελπίζουμε, να διακηρύττουμε ότι είμαστε δημοκράτες πάνω από όλα και να αναφερόμαστε σε παρωχημένα μοντέλα διοίκησης, η κατάσταση θα χειροτερεύει. Γιατί όλο και ένα μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού θα υποκύπτει στην εύκολη φαινομενικά λύση του συγκεντρωτισμού και από την άλλη οι απογοητευμένοι θα γίνονται όλο και πιο πολύ ελιτιστές.

Άρα όπως φαίνεται (ελπίζω) από τα παραπάνω ζούμε μια αυταπάτη. Και όπως όλες οι αυταπάτες είναι γλυκιά και πικρή ταυτόγχρονα. Γιατί από την μια νίπτουμε τας χείρας μας και αποποιούμαστε των ευθυνών μας και από την άλλη ελπίζουμε σε ψευδεπίγραφες διακηρύξεις.

Ευχαριστώ πάρα πολύ το sayzgr.blogspot.gr για την φιλοξενία,

Cimourdain