Το να έχεις έναν ιδιαίτερο συναισθηματικό δεσμό και να νοιάζεσαι για τον τόπο σου είναι σε υγιή πλαίσια λογικό και δικαιολογημένο (εκτός αν είσαι βουλευτής και έχεις υπογράψει συμβάσεις εθνικής προδοσίας, πάμε παρακάτω).Ακόμα και ο Μπακούνιν υποστήριξε σε κείμενά του πως κατανοεί ότι στη φύση του ανθρώπου είναι να συνδέεται με κάποιον τόπο και να έχει κάποια πατριωτικά αισθήματα.Στην τελική δεν είναι το χώμα αλλά οι μνήμες, οι προσωπικές εμπειρίες, το ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο, οι φίλοι, η γειτονιά, η ανατροφή σου, ακόμα και η ιστορία που αναπόφευκτα σε κάνει να αγαπάς τον τόπο που αποκαλείς πατρίδα.Οι περισσότεροι εξάλλου νοιάζονται να βελτιώσουν το περιβάλλον μέσα στο οποίο γεννήθηκαν και δρουν.Αυτό είναι κατανοητό και σεβαστό.
Η αφορμή όμως για να γράψω ήταν άλλη.Ζούμε σε μια εποχή βαθιάς κρίσης, όχι μόνο οικονομικής, μα πρωτίστως κρίσης αξιών, κρίσης μόρφωσης, ταυτότητας.Το εθνικιστικό-φασιστικό ρεύμα πάντα εκμεταλλεύεται τέτοιες περιόδους και παρασιτεί στα κεφάλια των ανθρώπων, ειδικά των νέων.Με τα κατακάθια τους νεοναζί δεν θα ασχοληθώ.Η κατάσταση με αυτούς είναι ξεκάθαρη και την άποψή μου την έχω εκφράσει πολλάκις.Σήμερα θα μιλήσω για ένα φαινόμενο ισοπέδωσης που παρατηρείται τελευταία, ένα φαινόμενο ταύτισης κάθε τι ελληνικού με εθνικιστικό και φασιστικό.Τονίζω ξανά πως με τους νεοναζί δεν θα ασχοληθώ καν, είναι κατάπτυστοι.Υπάρχουν όμως ομολογουμένως και άνθρωποι που αγαπάνε τη χώρα τους για τους δικούς τους λόγους και με τον δικό τους τρόπο. Δεν αντιλέγω συνήθως ο τρόπος αυτός είναι γραφικός, δεν ενστερνίζομαι απόλυτα αυτή τη στάση αλλά την κατανοώ.
Προσωπικά θεωρώ λάθος οποιαδήποτε "ταμπέλα" και οποιαδήποτε μορφή "ταξινόμησης" που διαχωρίζει τους ανθρώπους.Αυτό είμαστε πρώτα:Άνθρωποι.Μετά είμαστε Έλληνες, Γάλλοι, Τούρκοι,Αυστραλοί.Στην ουσία του λοιπόν αυτό είναι στα μάτια μου λάθος κατ'αρχήν, μα δεν βλέπω γιατί να αποκλείει το πρώτο χαρακτηριστικό του καθενός.Μπορείς δηλαδή να είσαι πρώτα άνθρωπος και μετά οτιδήποτε άλλο, χωρίς τις "παρενέργειες"; Προφανώς εφ'όσον κάποιος δεν έχει μια νοοτροπία ρατσισμού και διαχωρισμού και δεν τρέφει την ψευδαίσθηση της ανωτερότητας του επειδή παραδείγματος χάριν είναι Έλληνας σε σχέση με έναν Σομαλό ή έναν Ελβετό, μα δέχεται και σέβεται την αξία της ανθρώπινης ζωής από όπου και αν προέρχεται, θα ήταν φασιστικό εκ μέρους μας να του στερήσουμε την δυνατότητα να αγαπάει την πατρίδα του και ό,τι τον συνδέει με αυτήν.Ξέρω τα όρια είναι ιδιαίτερα ρευστά και ο άνθρωπος αυτός όχι και τόσο συνηθισμένος στην καθημερινότητά μας, όμως και εγώ και εσείς ξέρουμε κάποιους τέτοιους ανθρώπους, ίσως κάποιοι από εμάς νιώθουν όντως έτσι.
Σαφώς σε μια εξιδανικευμένη κοινωνία η γη θα ήταν μια παγκόσμια κοινότητα απαλλαγμένη από τα σύνορα, που είναι τραύματα στο σώμα της.Αυτό όμως φαντάζει σήμερα μια ουτοπία.Στην πράξη η ερμηνεία που δίνω εγώ στο να αγαπάς τον τόπο σου είναι να προσπαθείς να βελτιώσεις πρώτα τον εαυτό σου ως ομάδα στο πλαίσιο του κοινωνικού συνόλου που αναπτύσσεσαι και ακολούθως τον ίδιο τον φορέα, είτε λέγεται κοινότητα, είτε δήμος, είτε κράτος(αυτός είναι και ο στόχος) ώστε να παρέχει τα μέγιστα δυνατά στον διπλανό σου, τον άπορο, την οικογένειά σου και να ελαττώσει όσο το δυνατόν περισσότερο την κοινωνική παθογένεια στον χωροχρόνο που δραστηριοποιείσαι, και αυτό είναι λογικό να ταυτίζεται με την αντίστοιχη προσπάθεια και μιας ευρύτερης ομάδας, ιδανικά θα ήταν μια πανεθνική προσπάθεια.
Υπό το πρίσμα αυτό και το κοινωνικομορφωτικό μου υπόβαθρο αυτό κατανοώ ως την υγιέστερη μορφή πατριωτισμού, συνοπτικά δοσμένα δηλαδή, την προσπάθεια του ατόμου να βελτιώσει τη ζωή του ίδιου και των γύρω του με σημείο αναφοράς ένα τόπο με τον οποίο έχει ένα ιδιαίτερο συναισθηματικό δεσμό λόγω των αναμνήσεων, των ιδιαιτεροτήτων και των ανθρώπων που τον συναπαρτίζουν.Για αυτό ακριβώς και δεν αποκλείει να νιώθει αγάπη για ένα τόπο και μια κοινωνική οντότητα κάποιος με καταγωγή από άλλη περιοχή, από άλλη χώρα.Πόσο ρευστή είναι άλλωστε η εθνική σύσταση, πόσο πολύ έχουν αναμειχθεί μεταξύ τους ιστορικά οι λαοί, πως από το μηδέν δημιουργούνται κράτη και εθνικές συνειδήσεις μέσα σε λίγα μόνο χρόνια.Είναι και στη φύση μας αυτή η τάση να εντασσόμαστε σε σύνολα, να αναζητούμε να ανήκουμε κάπου.
Ας σταματήσει λοιπόν το φαινόμενο αυτό ανθρωποφαγίας.Αναγνωρίζω πως η εποχή μας είναι δύσκολη και επικίνδυνη, μα η αγάπη για την πατρίδα, το λαό, το σύνολο, όπως θέλει ας το πει ο καθένας, δεν είναι ποινικό αδίκημα.Ίσα ίσα μπορεί να γίνει εφαλτήριο και κίνητρο για την προσπάθεια, την πρόοδο και τον πραγματικό αλτρουισμό της εποχής μας. Το κείμενό μου αναφέρεται κυρίως σε όσους τοποθετούν τον εαυτό τους στον ευρύτερο αριστερό χώρο, μα και στον καθένα που έχει παρόμοια με εμένα συναισθήματα και σκέψεις, οι περισσότεροι αγαπάμε όσα συναποτελούν την πατρίδα μας, αυτό που διαφέρει είναι ο τρόπος έκφρασης και οι προτεραιότητες του καθενός.
"Οι λαϊκές μάζες όλων των χωρών αγαπούν βαθιά την πατρίδα τους. Αλλ’ αυτό είναι μια φυσική πραγματική αγάπη.Ο πατριωτισμός του λαού δεν είναι ιδέα, αλλά γεγονός… Η πατρίδα, η εθνικότητα, όπως και η ατομικότητα, είναι ένα γεγονός φυσικό και κοινωνικό, ψυχολογικό και ιστορικό ταυτόχρονα. Δεν είναι μια θεωρητική αρχή."
Μ.Μπακούνιν
ΥΓ: Και αυτό το θέμα είναι αχανές(συγγνώμη αν μακρηγόρησα) και θα ήθελα να ακούσω τις απόψεις σας σε σχόλιο ή στο email που θα βρείτε στα στοιχεία επικοινωνίας. Θα επανέλθω στο μέλλον σε αυτό το θέμα, όπως και να έχει.
ΥΓ2: Θα γίνουν και οι γριές στις τράπεζες "επενδυτές", αναιρείται κάθε έννοια ιδιοκτησίας και κάθε περιουσιακό δικαίωμα.Καιρός να ξυπνάμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου