Αθήνα

  Για να καταλάβεις την κρίση πρέπει να περπατήσεις στο κέντρο της Αθήνας.Όχι στο Κολωνάκι ή στη Βουκουρεστίου, τα μέρη αυτά είναι απλά μια ψευδαίσθηση.Όσοι ζουν το κέντρο καθημερινά, όπως εγώ αναπόφευκτα λόγω σχολής ή μαθημάτων παλιότερα, βλέπουν πόσο χειρότερα είναι τα πράγματα σε σχέση με λίγα μόλις χρόνια πριν.Πάντοτε το κέντρο είχε τα (πολλά) προβλήματά του, πάντοτε υπήρχαν δρόμοι που φοβόσουν ακόμα και να περπατήσεις, εγκληματικότητα, άστεγοι, περίεργοι, ναρκωτικά.
  Μια βόλτα σήμερα όμως δεν θα σου μάθει απλά πως οι άστεγοι είναι πενταπλάσιοι(δείγμα της ανύπαρκτης κοινωνικής πρόνοιας), πως η πρέζα εξαπλώνεται με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου πάντα με την γνωστή καθοδήγηση, θα σου δείξει και άλλα,τα μαγαζιά να βάζουν καθημερινά λουκέτο, το ένα μετά το άλλο, μια εικόνα αποσύνθεσης με την αγορά να παραπαίει, μια ατμόσφαιρα θλίψης και εγκατάλειψης.Περπατάς στον δρόμο και βλέπεις πρόσωπα με οργή, με απαισιοδοξία, νιώθεις πιο ξένος από ποτέ.Ξενερώνεις και εσύ με το κλίμα γύρω σου. Αυτή είναι η Αθήνα του 2013, η Αθήνα του μνημονίου.Μια πόλη με θλίψη, ανεργία, λουκέτα, ανέχεια, υποβαθμισμένη,ξεφτισμένη από κάθε άποψη, όχι μόνο σαν πόλη, μα και σαν ιδέα, σαν σύμβολο, εάν ποτέ ήταν.
  Δεν θέλω να πω κάτι συγκεκριμένο, απλά ποτέ δεν θα καταλάβω αυτή την πόλη, με τις γεμάτες καφετέριες και τα μαγαζιά με λουκέτο, με τους διαδηλωτές στο Σύνταγμα και τους γραβατομένους και αναίσθητους στα trendy στέκια λίγο πιο πάνω, του Κολωνακίου και της Ομόνοιας, του Λυκαβηττού και της Πατησίων, των μικροπωλητών και της Βουκουρεστίου.Με τις αμέτρητες διμοιρίες στην Ιπποκράτους και στην Σκουφά και τις σύριγγες στα στενά λίγο μόλις πιο πέρα.Μια πόλη καταθλιπτική με τεράστιες κοινωνικές αντιφάσεις και καμία ταξική συνείδηση, που η κρίση είτε την έχει μαστιγώσει βάναυσα είτε δημιουργεί μια ουτοπία, πως δεν την άγγιξε ποτέ.Μια εικόνα που σε κάθε περίπτωση σε κάνει να αμφιβάλλεις για το αν έχει νόημα να αισιοδοξείς για το μέλλον, για το αν έστω υπάρχει αυτό.
  Και εμείς σε αυτό το μοτίβο να προσπαθούμε να προσαρμοστούμε, να προσανατολιστούμε.Και στο τέλος όλο το βάρος να πέφτει στους πιτσιρικάδες, να μην τα κάνουμε και εμείς τόσο σκατά, να αλλάξουμε, να τα αλλάξουμε.Πλέον δεν φοβάσαι να περπατήσεις την Αθήνα, λυπάσαι.