Η ανάπτυξη έρχεται εδώ και κάτι χρόνια στην Ελλάδα του μνημονίου και της χρεοκοπίας, οικονομικής, κοινωνικής και ηθικής.Και μπορεί σαν χώρα να μην παράγουμε και να μην εμπορευόμαστε σχεδόν τίποτα, μα εξάγουμε ανθρώπους.Νέους, φιλόδοξους και εργατικούς που έχουν την επιλογή να κάτσουν σε μια χώρα με σχεδόν 65% ανεργία στους νέους και να μείνουν άνεργοι, να δουλέψουν για 300 ευρώ τον μήνα ανασφάλιστοι ή να πάνε ως οικονομικοί μετανάστες σε μια χώρα και μια οικονομία που θα τους δώσει κάτι παραπάνω, κάτι που αξίζουν.Εκτός βέβαια αν είναι ήδη βολεμένοι από το σύστημα ή και έτοιμοι να ενταχθούν σε αυτό.
Η Ελλάδα έχει και άλλες παρόμοιες μνήμες από καταβολής της, προσφυγιά, ξενιτιά, μετανάστευση βαθιά ριζωμένες στην ύπαρξή μας πολλά χρόνια τώρα.Σύμφωνα μάλιστα με τα επίσημα στοιχεία της στατιστικής της υπηρεσίας, μόνο στην Γερμανία το 2012 την τύχη τους αναζήτησαν 34.000 Έλληνες πολίτες.Οι περισσότεροι δε από αυτούς όχι ανειδίκευτοι εργάτες όπως οι μετανάστες στην ίδια χώρα τον προηγούμενο αιώνα, μα γιατροί, επιστήμονες και ειδικοί στον τομέα της τεχνολογίας, εκπαιδευτικοί και γενικότερα άτομα με ιδιαίτερα υψηλό μορφωτικό επίπεδο.Η αύξηση μάλιστα του μεταναστευτικού ρεύματος είναι αυξημένη κατά περίπου 40% σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια.Λογικά μόλις πάνε εκεί θα πρέπει να μαχαιρωθούν, να ξυλοκοπηθούν και να μαντρωθούν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπως συμβαίνει με τους μετανάστες εδώ.
Η χώρα με την εμμονή των κυβερνούντων στις απαράδεκτες αυτές πολιτικές στερεί από τους ανθρώπους αυτούς σχεδόν κάθε ελπίδα και κάθε όνειρο και τους αναγκάζει να φύγουν από τους δικούς τους, να αφήσουν τη ζωή τους και να διεκδικήσουν την αξιοπρεπή διαβίωση κάπου αλλού.Όχι πάντως στα πλαίσια της γελοίας επιχειρηματολογίας που ακούμε από τα παπαγαλάκια περί κινητικότητας εργαζομένων στα πλαίσια της ενωμένης Ευρώπης.Μαλακίες.
Καμιά φορά λέω και εγώ, θα σηκωθώ να φύγω, θα πάω κάπου αλλού ώστε να έχω μια αξιοπρεπή ζωή, να μην με κυβερνά η λαμογιά και η ηλιθικρατία, να μην μου βάζει συνεχώς το κράτος και η κολλημένη κοινωνία εμπόδια σε κάθε τι, να υπάρχει και κάποιος μηχανισμός που να λειτουργεί σωστά και προς όφελος του πολίτη.Να έχω μια ευκαιρία.
Μετά ξανασκέφτομαι, και άμα φύγω εγώ, φύγει και ο φίλος μου, και ο συμφοιτητής μου, και ο κάθε ένας λιγότερο ή περισσότερο άξιος ποιος θα μείνει εδώ;Οι γέροι και οι γριές,οι αμόρφωτοι νεοέλληνες, οι χρυσαυγίτες και οι εθνικιστές, οι κρατικοδίαιτοι και τα λαμόγια;Την κοινωνία που ονειρευόμαστε θα την συνδιαμορφώσουμε εμείς, θα την καθορίσουμε εμείς.Θα διεκδικήσουμε τις ευκαιρίες, την αξιοκρατία, την αλληλεγγύη, την ισότητα.Δεν θα τα αφήσουμε όλα στους αχρείους.Ο καθένας μπορεί να αναζητήσει την τύχη του όπου θέλει και μπορεί, ο καθένας έχει δικαίωμα να καθορίσει ο ίδιος την πορεία της ζωής του και το που θα την περάσει ευπρόσδεκτος σε κάθε τόπο, εξάλλου σύνορα και στεγανά δεν θα έπρεπε καν να υπάρχουν.Όμως δεν μπορούμε να παραδόσουμε μια κοινωνία και τα μέλη της, τις οικογένειές μας, τις ζωές μας στο έλεος αυτών που προανέφερα, δεν μπορούμε να διώχνουμε κάθε τι άξιο και ικανό, δεν μπορούμε να παραδοθούμε.Μπορούμε μόνο να παλέψουμε και να διεκδικήσουμε την ανατροπή, την ισότητα, τις ευκαιρίες μας.
Η Ελλάδα έχει και άλλες παρόμοιες μνήμες από καταβολής της, προσφυγιά, ξενιτιά, μετανάστευση βαθιά ριζωμένες στην ύπαρξή μας πολλά χρόνια τώρα.Σύμφωνα μάλιστα με τα επίσημα στοιχεία της στατιστικής της υπηρεσίας, μόνο στην Γερμανία το 2012 την τύχη τους αναζήτησαν 34.000 Έλληνες πολίτες.Οι περισσότεροι δε από αυτούς όχι ανειδίκευτοι εργάτες όπως οι μετανάστες στην ίδια χώρα τον προηγούμενο αιώνα, μα γιατροί, επιστήμονες και ειδικοί στον τομέα της τεχνολογίας, εκπαιδευτικοί και γενικότερα άτομα με ιδιαίτερα υψηλό μορφωτικό επίπεδο.Η αύξηση μάλιστα του μεταναστευτικού ρεύματος είναι αυξημένη κατά περίπου 40% σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια.Λογικά μόλις πάνε εκεί θα πρέπει να μαχαιρωθούν, να ξυλοκοπηθούν και να μαντρωθούν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπως συμβαίνει με τους μετανάστες εδώ.
Η χώρα με την εμμονή των κυβερνούντων στις απαράδεκτες αυτές πολιτικές στερεί από τους ανθρώπους αυτούς σχεδόν κάθε ελπίδα και κάθε όνειρο και τους αναγκάζει να φύγουν από τους δικούς τους, να αφήσουν τη ζωή τους και να διεκδικήσουν την αξιοπρεπή διαβίωση κάπου αλλού.Όχι πάντως στα πλαίσια της γελοίας επιχειρηματολογίας που ακούμε από τα παπαγαλάκια περί κινητικότητας εργαζομένων στα πλαίσια της ενωμένης Ευρώπης.Μαλακίες.
Καμιά φορά λέω και εγώ, θα σηκωθώ να φύγω, θα πάω κάπου αλλού ώστε να έχω μια αξιοπρεπή ζωή, να μην με κυβερνά η λαμογιά και η ηλιθικρατία, να μην μου βάζει συνεχώς το κράτος και η κολλημένη κοινωνία εμπόδια σε κάθε τι, να υπάρχει και κάποιος μηχανισμός που να λειτουργεί σωστά και προς όφελος του πολίτη.Να έχω μια ευκαιρία.
Μετά ξανασκέφτομαι, και άμα φύγω εγώ, φύγει και ο φίλος μου, και ο συμφοιτητής μου, και ο κάθε ένας λιγότερο ή περισσότερο άξιος ποιος θα μείνει εδώ;Οι γέροι και οι γριές,οι αμόρφωτοι νεοέλληνες, οι χρυσαυγίτες και οι εθνικιστές, οι κρατικοδίαιτοι και τα λαμόγια;Την κοινωνία που ονειρευόμαστε θα την συνδιαμορφώσουμε εμείς, θα την καθορίσουμε εμείς.Θα διεκδικήσουμε τις ευκαιρίες, την αξιοκρατία, την αλληλεγγύη, την ισότητα.Δεν θα τα αφήσουμε όλα στους αχρείους.Ο καθένας μπορεί να αναζητήσει την τύχη του όπου θέλει και μπορεί, ο καθένας έχει δικαίωμα να καθορίσει ο ίδιος την πορεία της ζωής του και το που θα την περάσει ευπρόσδεκτος σε κάθε τόπο, εξάλλου σύνορα και στεγανά δεν θα έπρεπε καν να υπάρχουν.Όμως δεν μπορούμε να παραδόσουμε μια κοινωνία και τα μέλη της, τις οικογένειές μας, τις ζωές μας στο έλεος αυτών που προανέφερα, δεν μπορούμε να διώχνουμε κάθε τι άξιο και ικανό, δεν μπορούμε να παραδοθούμε.Μπορούμε μόνο να παλέψουμε και να διεκδικήσουμε την ανατροπή, την ισότητα, τις ευκαιρίες μας.
Κατηγορούν τους κομμουνιστές, ότι αυτοί θα διαλύσουν επίσης την οικογένεια. Λες κι εμείς κατεβήκαμε από τον ουρανό και δε γεννηθήκαμε από σπίτια ή φυτρώσαμε μόνοι μας σαν τα μανιτάρια. Η οικογένεια δημιουργήθηκε από ορισμένες οικονομικές συνθήκες. Σε μια ορισμένη ανάπτυξη της κοινωνίας δημιουργήθηκε η ανάγκη της οικογένειας, γιατί έτσι θα αντιμετωπίζονταν καλύτερα οι ανάγκες της ζωής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρειάζονταν να δουλεύουν όλοι: ο πατέρας και τα παιδιά στα χτήματα, οι γυναίκες στον αργαλειό και το σπίτι, γιατί μόνο με τον τρόπο αυτό θ' αντιμετωπίζονταν οι βιοτικές ανάγκες τους.
Αυτού του είδους οι οικονομικές συνθήκες που επικρατούσαν τότε, πλησίαζαν όπως βλέπετε, πιο στενά τα μέλη της οικογένειας μεταξύ τους. Σήμερα όμως τι γίνεται; Οι σημερινές οικονομικές συνθήκες αναγκάζουν όχι πια το στενό πλησίασμα της οικογένειας, αλλά αντίθετα την απομάκρυνση της.
Να ένα παράδειγμα: Ένας άντρας παντρεύεται, μα την επομένη του γάμου του φεύγει στην Αμερική για να μπορέσει να αντιμετωπίσει τις ανάγκες της ζωής του και της γυναίκας του. Ποιος διαλύει στην περίπτωση αυτήν την οικογένεια; Οι κομμουνιστές ή οι οικονομικές συνθήκες πού δημιούργησε η κεφαλαιοκρατία;
Κι εδώ, λοιπόν, βλέπουμε φανερά, ότι αυτοί που μας κατηγορούν πως θέλουμε να διαλύσουμε την οικογένεια, δεν είναι άλλοι, παρά αυτοί οι ίδιοι πού τη διαλύουν στην πραγματικότητα, ενώ εμείς επιδιώκουμε το στερέωμα της. Θα δώσουμε στο λαό τα οικονομικά μέσα για να μπορεί να μη σκορπάει την οικογένεια του στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Μας κατηγορούν ότι θέμε να καταργήσουμε τα σύνορα και να διαλύσουμε το κράτος. Μα το κράτος εμείς το φτιάχνουμε σήμερα, γιατί δεν υπήρξε, μια που αυτοί οι ίδιοι το είχανε διαλύσει. Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι' αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους.
Ενώ εμείς, το μόνο πού διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, οπού βρει κέρδη, δε μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε.
Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαια τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;
Όταν έξαφνα στα 1929-31 το κράτος ζήτησε, λόγω της οικονομικής κρίσης πού μάστιζε τότε τη χώρα μας να κατεβάσουν οι ξένοι ομολογιούχοι το ποσοστό που πληρώναμε σε τοκοχρεολύσια, οι Άγγλοι δέχτηκαν να το μειώσουν σε 35%, αλλά οι Έλληνες ομολογιούχοι αρνήθηκαν. Να λοιπόν, ποιος είναι ο πατριωτισμός τους! Αυτός φτάνει μέχρι το σημείο που δεν θίγονται τα οικονομικά τους συμφέροντα. Αυτοί λοιπόν οι ίδιοι που μας κατηγορούν ότι επιδιώκουμε την κατάργηση των συνόρων και την διάλυση του κράτους, αυτοί τα ξεπουλάνε αυτά στην πρώτη ευκαιρία.
Από τον λόγο του Βελουχιώτη στη Λαμία το 44...